వికసించిన స్వాతిచినుకు

 

హైదరాబాద్

29 - 07 - 2010 

ఉదయం 5  గంటలకు నిద్ర లేచి బయటకు వెళ్లి వచ్చాను .. మళ్లీ కాలేజీ కి వెళ్ళాలని బయలుదేరబోయాను .. నన్ను నేను నమ్మలేని ఆశ్చర్యం , ఆనందం.. కోట్లు వచ్చినందుకు కాదూ ...కార్లు కొన్నాననీ కాదు ... అలాంటి కలలేమీ కావు...

ఆనందమంతా రోజూ ఎర్రని సూర్యుడి కాంతి తో నన్ను పలకరించి వెళ్ళే గాలి, ఇవ్వాళ  సుగంధాన్ని వెదజల్లుతోంది..

పొగ తో కూడిన ధూళి కి బదులుగా ఆకాశం నల్లని మేఘ ఛాయతో ముసురుగప్పేసింది... కాంతి సన్నగిల్లిన సూర్యుడు  వెండి కవచం తొడిగిన రుద్రుడి  లాగా కనిపించాడు..

వినిపించిన ఆ ఉరుముల శబ్దం నన్ను అడ్డేది ఎవడురా అని అన్నట్టు గా గర్జిస్తున్నాయి....   వెంటనే ముత్యాలు నేల మీదకి రాబోతున్నాయేమో అని అనిపించేంతలా సన్నటి నీటి తుంపర మొదలైంది..   

ఆ పడుతున్న తుంపర లో తడుస్తున్న పూలు తమ సిగ్గు ను దాచుకోలేక సతమతమవుతుంటే... ఇదే మంచి అదనుగా తలచిన తేనేటీగలు ఆ పూలకేసి చూస్తూ కన్నుగీటుతున్నాయి  .....

ఇంత అందమైన ప్రకృతి ని వదిలేసి మనిషి లోపల దాక్కునందుకు ప్రకృతి నొచ్చుకుంది... ఈ వాన కోసమే.. కోట్లు కర్చుపెట్టి...యాగాలు చేసి..తీరా తను వచ్చేసరికి ఆహ్వానించకపోగా ... అసహ్యించుకుని లోన దక్కున్నావా ఓ మనిషీ అని అనుకుంటూ బుంగ మూతి పెట్టినట్టు అనిపించింది!

ఇదంతా ఒక పక్క అయితే ... వాన తాకిడికి పులకించిన నేల ఈడొచ్చిన లేడి పిల్ల లాగ గంతులు వేస్తూ, ఆ చినుకులను పరవళ్ళు తొక్కిస్తోంది..... ఇదంతా గమనించిన ఆకాశం, భూమి పడే ఆనందాన్ని తనలో తనే దాచుకోవలనుకుని,తన వాళ్ళ కాక  చివరకు ఇంద్రధనుస్సు రూపం లో ఫక్కున నవ్వేసింది...

                                                                                                

ఇప్పటిదాకా తనకు పని లేక, ఏమి తోచక, గాలికి తిరుగుతున్న పాల పిట్ట, తనకు లగ్గం పెట్టే ఘడియ వచ్చిందనే ఆనందం తో రెక్కలు రెపరెపలాడిస్తోంది...

తన రంగు తో కనీసం పెళ్లి కూతురికి కాటుక అయినా దిద్దే అదృష్టం లేనందుకు కాకి తనలో తనే సణుగుతూ మూల కూలబడింది...తన అవసరం ఇప్పుడే ఉండదనుకున్న కోకిల మాఘ మాసపు పిలుపు కోసం వేచి చూస్తూ కునుకు తీస్తోంది...

ఈ పక్షులు వేసే వేషాలు చూసిన ఏనుగు ఒక్క సారి అడవంతా దద్దరిల్లేలాగా ఒక్క సారి ఘీంకరించింది...

తన మర్యాదకు లోటులేదని తెలిసిన సింహం మాత్రం కాలు మీద కాలు వేసుకుని కూర్చుంది...

మగ పడుచు లాంచనాల కోసం నక్క కూడా సింహం పక్కన చేరింది...మేమేమైనా తక్కువ తిన్నామా అని ముక్కున వేలేసిన మిగితా జంతువులు...పెళ్లి పనులలో మునిగిపోయాయి...అయతే చూసిరమ్మంటే కాల్చి వచ్చే వాటం గల కోతి ని పెండ్లి పిలుపులకు పంపించాయి...అలా ప్రకృతి ఆధ్వర్యం లో  వానకూ పుడమికీ జరిగే ఈ లగ్గానికి  అనుకోని ఆహ్వనితున్ని అయిన నేను ఆ పెండ్లి ని చూస్తుంటే బలమైన గాయం నా తలకి తగలడం తో కళ్ళు నులుముకుని చుట్టుపక్కల పరికించి చూసాను...ఎదురుకుండా అమ్మ..అమ్మోరు లో రమ్యకృష్ణ లాగా గరిట పట్టుకుని నిలబడి నన్ను నిద్ర లేపింది...

                       

 అంత లో కూడా కొంత ఆనందం ఏమిటంటే నా కలలోనే కాదు నిజంగానే బయట వాన పడుతోందని నేను సంబర పడుతుంటే...ఎంత ఎదిగినా నీకు స్వేచ్చ లేదు రా అని వెక్కిరిస్తూ "స్వాతిచినుకు వికసించింది.."!   

                           -సమాప్తం-

Safar.....(hindi translation of Payanam....)

मेरे प्यारे दोस्तों को मेरी ब्लॉग स्वागत करती है | मुझे हिंदी थोडा बहुत आता  है , इसलिए अगर कोई गलतिया निकले तो छोड़ देना यार | अब पढ़िए मेरी कहानी .......

हैदराबाद
२२-०७-२०१०
सुबह पांच बजे हो रहा था ...
सभी जने नींद से जागते वक़्त भगवान् या किसी अच्छे  इनसान के तस्वीर देखते हुए या किसी भगवान् के नाम लेते हुए जागता है....लेकिन मुझे नींद से जगाने के लिए हर रोज दो चीस तैयार रहते है...जिसमे एक हमारे गाँव को आते समय हमारे पंडित जी के साइकिल बेल और दूसरी है मेरी माँ की गालिया  ...हमारा गाँव का नाम है   "कचरा घाट" | इस नाम के पीछे थोडा छोटी   और पुरानी कहानी है |


हमारा गाँव कही अहमदाबाद या इलाहाबाद या मुन्नाभाई फिल्म की तरह शहर से दूर नहीं है | हमारा गाँव        है-टेक सिटी से बहुत नज़दीक है | कचरा घाट...सच कहने से ये दिखने में कचरा जैसा ही रहता है | हम लोगो का हाल ऐसा है की जब तक इलेक्शन आये तब तक किसी राजनीतिक हमें देखते  नहीं  या कोई अफसर हमारा ख्याल रखते  | चालीस घर ...दो सौ लोग रहते है इधर...एक ओर पहाड़...उसके ऊपर उपस्थित हुई कन्हय्या का मंदिर ... और दूसरी ओर  से बढती हुई शहर.....और एक ही बस जो रोज में पांच बार दिखती है | 
इस गाँव में दो तरह के लोग दिखाई देते है मुझे...पहला है जो कड़ी मेहनत करके...अपने जिंदगी गुज़ारते है...और दुसरे है भीख मांगने वाले... इस दो तरह के लोगो के बाच में मई हूँ तीसरी तरह की  आदमी... जो पढने के लिए पचास किलोमीटर भागता हूँ हर दिन....मै इंजीनियरिंग तीसरी साल पढ़ रहा हूँ |
मेरा माँ का नाम है पूर्णम्मा और पिताजी मणी | मेरे पिताजी एक कनस्त्रुकशन  कंपनी में काम करते थे लेकिन अचानक एक दिन ईट और पत्थर सर पे लगने से वही उनकी देहांत हो गयी थी..| वरना मेरी जिंदगी  इतनी दुर्भर नहीं होती |
बचपन से मै सोचता था की बड़ा आदमी बन जाऊ और लोग मेरे आने वक़्त सलाम ठोके...लेकिन ये आशा तो अधूरी ही हो गया | मेरी इस जिंदगी में दो ही बाते पसंद है...
१. मेरी जिंदगी में ऊंचे मंजिले तय करने का विश्वास |
२. हर सुबह साडे साथ बजे को शुरू किया गया कालेज की सफ़र |
इस सफ़र मेरे जिंदगी में बहुत मुख्य स्थान है | क्यों की ये एक मिनट की आशा थी जो कभी पूरा हो सकती है...
वो फरवरी महीना थी...पते पेड़ो को छोड़कर जमीन को छु रहे है  |
मुन्सिपलिटी वाले सड़क साफ़ कर रहे है...इसलिए वोह जगह धुल से जमा हुयी है...मैंने एक आवाज़ सुना था ...लेकिन होतो से नहीं....पैरो से....वोह थी एक लड़की की पैरो के निशाँ जो जमीन पर नाच रहे है...| वोह बहुत खूबसूरत लड़की थी... जो सफ़ेद शर्ट , काली वाली पांट पहनी थी...और कानो में ऐ- पोड है....
वोह मुझे पार करते ही गुलाबो की खुशबू मेरे नाक को छु रही थी...उसे देखते देखते चाव्त्वी साल भी पूरी हो गयी...| 
यहाँ से मेरे जिंदगी में बहुत सारे बाते हुए जो मै कभी नहीं भूल सकता..एक विदेशी कम्पनी में मेरी नौकरी पक्की हुयी...और उसके बाद अमरी जाना पडा नौकरी के वास्ते...और वहाँ मास्टर डिग्री पूरा किया और ४ सालो में एक बड़ी मकान, २ चार, और मेरे साथ में मेरी माँ |
चार साल बाद फिर स्वदेस की याद आई...और युही चला आया मै भारत को....और बहुत साले बाद यहाँ आये...तो ऐसा लगा जैसे फूल खिला हुआ जैसा मेरे मन में भी गाने शुरू हो गए....
स्वदेस में मेरे उपाध्यायो , दोस्तो,और जाने पहचाने वालो को मिला था और नींद के वक़्त आते ही मेरे पैर मुझे मेरे कचरा घाट को लेकर चले गए....इधर कुछ नहीं बदला...मेरी झोपडी...वोही पुराना बिस्तर...और सारे...धुल से जमा हुए है....फिर अगले दिन....वही पंडित जी की वजह से मैंने नींद से जागा था...और पुरे साफ़ सफाई पूरी करने के बाद मै गया वही बस स्टॉप को....साडे साथ तो बजी लेकिन वोह लड़की  दिखाई नहीं दी....उसी के इंतज़ार में दो पहर तक वही बस स्टॉप में बिताया .. लेकिन उसकी नज़र तक नहीं मिली...
जिंदगी एक ऐसी चीस होती है जो किसी को भी एक ही बार देती है...और अगर उसे पाने की कोशिश ना करने से सब कुछ सूना पद जाता है |
मेरे ज़िन्दगी  में सब कुछ सुविधाए पाया..लेकिन मेरी  पहली ख़ुशी को हासिल कर  नहीं पाया | लेकिन कोई भी हमारे इंतज़ार नहीं करते है...ना वोह बस...ना समय...ना वोह लड़की ...कोई नहीं बदलते... इसलिए मेरे भावनाओं को मेरे मन में ही दबाके रखते हुए  मेरा "सफ़र" को वहीं फिर से शुरू किया |

పయనం

హైదరాబాద్

22 - 07 - 2010

తెల్లవారు ఝాము  ఐదు గంటలకు....

అందరూ ఊళ్లలో కోడికూత తో నిద్ర లేస్తారు అని మొదలుపెడతారు...కానీ మా ఊళ్ళో అందరికీ 6  కిలో మీటర్ల అవతల ఉన్న అపార్టుమెంటుల దగ్గరి నుండి వచ్చే మా గుడి పూజారి గారి సైకిల్ బెల్లు మోత తో మాకు తెల్లవారుతుంది.... మా ఊరి పేరు మురికివాడ...

అదేం పేరు అని అనిపిస్తోంది కదా... దానికొక చరిత్ర ఉంది...

మా ఊరు గోదారి జిల్లా లోనో...కృష్ణా...గుంటూరు...చిత్తూరు...పక్కనో..లేక లంక గ్రామాలలోనో లేదు...

హై-టెక్  సిటీ కి  సమీపం లో ఉంది... మా మురికివాడ..ఇది నిజం గా మురికివాడే..ఎలెక్షన్లు వస్తే   గాని ఇక్కడ మనుషులు ఉన్నారని నాయకులకు గానీ..అధికారులకు గానీ..తెలియకపోవడం కధ కు కొసమెరుపు...

నలభై ఇళ్ళు... రెండు వందల మంది జనాభా..మా వాడ అవతల కొండ..కొండ మీద కృష్ణుడి గుడి, ఇదే మా ఊరు..

పేరు కూడా సరిగ్గా లేని మా ఊరికి ఒక బస్సు..అందరికీ తెలిసినట్టు గా..మాకు కూడా మా ఊరి పేరు... "మురికివాడ"..

ఇంకా ఇక్కడ మనుషుల జీవితాలను చూస్తే.... కూలి పనులతో సగం మంది పొట్ట పోసుకుంటే ...మిగితా జనాలు...అడుక్కోవడమే వృత్తి గా...అది దేవుడిచ్చిన వరం గా భావించే మనస్తత్వం ఇక్కడి జనాలది...

పిల్లలకి కూడా భిక్షాటనే ఆస్తి గా ఇచ్చే పెద్దలున్న ఈ వాడ లో నేనొక్కన్నే విద్యార్ధి ని.... ఇంజినీరింగ్ మూడవ సంవత్సరం..

మా అమ్మ పేరు పూర్ణమ్మ..నాన్న మణి...అమ్మ సంపాదించే నాలుగు రాళ్ల తోనే నా బతుకు గడుస్తోంది..మా నాన్న తాపీ మేస్త్రి గా పని చేసేవాడు..ఒక బిల్డింగు కడుతున్నప్పుడు ..ఇటుకలు మీద పది..తల పగిలి కన్నుమూసాడు...లేకుంటే  నా బతుకు ఇక్కడ మురికివాడ లో మగ్గిపోయేది కాదు....

చదివేది జీవితాన్ని బాగుచేస్కోవడానికి అయినా, ఏ సరదాలు ఎరగని బతుకు నాది...డబ్బా లోకి చద్దన్నం..లేటు గా వస్తే సర్ అనే మాటలూ, వెన్నంటి  ఉండి  ప్రోత్సహించే మిత్రులు కొందరుంటే...మిగితా వాళ్ళలో నా దరిద్రాన్ని చూసి పక్కకి తొలగి పోయే వైఖరి..ఇలాంటి జీవితం లో నాకు నచ్చిన విషయాలు రెండే రెండు...

1 . నేను జీవితం లో ఏదైనా సాధించగలనన్న నమ్మకం... ఆశ...

2 . ప్రొద్దున్నే ఏడున్నరకు బస్సు ఎక్కే ముందు jogging  నుండి వచ్చే ఒక అందమైన అమ్మాయి..

నా కసి పక్కన పెడితే, నా జీవితం లో నాకు నచ్చినదీ, నాకు ఆనందం ఇచ్చినదీ, నేను కాలేజీ కు చేసే ఆ "పయనం"..

నేను మొదటి సారి తనని చూసింది..జనవరి నెలలో... అది చలి కాలం..చెట్ల మీద నుండి ఆకులు సన్నగా రాలి రోడ్డు మీద పడుతున్న సమయం..ఉదయం ఏడున్నర గంటలు... నేను బస్సు కోసం ఎదురు చూస్తూ ఉన్నాను..ప్రతీ రోజు లాగానే ఆ రోజు కూడా బస్సు ఇంకా రాలేదు..నా చుట్టూతా మంచుతో ...మునిసిపాలిటి వాళ్ళు ఊడవగా రేగిన దుమ్ము తో నిండి పోయి ఉంది.. జన సంచారం కూడా సరిగ్గా కనపడట్లేదు...ఆ మశక  లోంచి సన్నగా ఒక అడుగుల శబ్దం వినబడుతోంది..క్రమేపీ ఆ శబ్దం పెద్దదవ్తోంది.... నాకు చంద్రముఖి గుర్తుకొచ్చింది... ఒక్క సారి మళ్ళీ కళ్ళు నులుముకుని సరిగ్గా పరికించి చూసాను.. మంచులో నుండి ఒక అమ్మాయి మెల్లగా పరిగెత్తుకుంటూ  వస్తోంది..

చక్కని ముఖ వర్చస్సు..అంతకన్నా అందమైన ఆకారం..తెల్లని టీ షర్టు , నల్లని ట్రాక్ పాంటూ,తెల్ల రంగు బూట్లూ,

చేతిలో ఐ- పోడ్,చెవిలో ఇయర్ ఫోన్లు,పెట్టుకుని ఉంది...తను అలా నన్ను దాటుకుని వెళ్తుంటే రోజా పూల సువాసన నా ముక్కు పుటలను తాకింది..ఇంకాసేపు తను అలానే నా ముందు నిలబడి ఉంటే... హచ్ యాడ్ లో బొచ్చు కుక్క లాగా తన వెంటే వెల్లేవాన్నేమో...కానీ విధి ఏడిచావ్ లే అని వెక్కిరించినట్లు గా మోగిన బస్సు సైరెను... నా ఊహలన్నింటిని నాశనం చేసింది...బస్సు ఎక్కగానే అమ్మాయి మాయం అయిపాయింది...

నా మిగిలిన జీవితం అంతా అలా తనని ఏడున్నర గంటలకు వచ్చే బస్సు ఎక్కే ముందు చూసే వాణ్ణి.. కానీ ఏ రోజూ.. తనతో ధైర్యం చేసి గుడ్ మార్నింగ్ కుడా చెప్పేవాన్ని కాదు...ఎందుకంటే తను కూడా నన్ను చూసి మొహం విరిస్తే.. తను నాకు చులకన  అయిపోతుంది.. అలా నాకు ఇష్టం లేదు...అందు కోసం నేను ఏ రోజు తనతో మాట్లాడలేదు ...

ఇలా నా చదువయ్యే వరకు గడిపాను... తరవాత ఒక పేరున్న కంపనీ లో ఉద్యోగస్తున్ని అయ్యాను ... ఇక్కడి నుండి నా జీవితం అనుకోని మలపులు తిరిగింది.. అదే కంపనీ లో పని చేస్తూ నేను అమెరికా కి వెళ్లి  పై చదువులు చదువుకున్నాను ...అక్కడే స్థిరపడ్డాను...నెలకు లక్షలలో జీతం..కారు..బంగ్లా...మంచి చెడ్డ చెప్పే మా అమ్మ...

ఇలాగ ఐదేళ్ళు గడిచాక..మళ్లీ నా దేశం మీద గాలి మళ్ళింది...వెంటనే తిరుగు టపాలో నా దేశానికీ వచ్చేశా.. ఇక్కడి మట్టి మీద నిలబడి పీల్చిన తోలి శ్వాస బీడు భూమి మీద పడ్డ తోలి చినుకు లాగా నన్ను తాకి ఉద్వేగానికి లోను చేసింది...

నా గతాన్ని తవ్వుకుంటూ వెళ్ళాను..జ్ఞ్యాపకాలను తరుముకుంటూ మళ్లీ వెళ్ళాను..

నా కాలేజీ, నాకు పాఠాలు  చెప్ప్పిన గురువులూ, నాతొ చనువున్న స్నేహితులూ, అందరిని కలిసాను.

కానీ సేద తీరడానికి నా మనస్సు అనుకోకుండానే నా వాడ దగరకు తీసుకుని వెళ్ళింది...నా పాక...నేను పడుక్కున్న  మడత మంచం...అన్నీ అలానే ఉన్నాయ్...దుమ్ము గొట్టి...అయినా ఆలోచించకుండా దాని దుమ్ము దులిపి దాని మీదే పడకేసాను...

ఎన్ని మారినా మా పూజారి గారి బెల్లు మోత మాత్రం మారలేదు..అదే ఐదింటికి నన్ను లేపేసింది...మళ్లీ ఎదావిధిగా ఏడున్నర గంటలకి బస్సు స్టాప్ కి వచ్చి నిలబడ్డాను..

అంతా అలానే ఉంది..ఏమి మార్పు లేదు...ఆ అమ్మాయి కూడా అదే టైం కి కనపడుతుందని ఆశించాను..కాని నా ఆశ ఫలించలేదు ...తను రావచ్చన్న ఆశ తో ప్రతీ నిమిషం భారం గా.. ఆత్రుత తో గడిపాను..ఎండ నెత్తికెక్కింది .. దాహం పెరిగింది.. ఓర్పు సన్న గిల్లింది...కానీ తను మాత్రం రాలేదు...

నన్ను ఇబ్బంది పెట్టిన ప్రతీ కష్టాన్ని నేను గెలవ గలిగాను... నాకు దక్కిన మొట్ట  మొదటి సంతోషాన్ని మాత్రం దక్కించుకోలేక పోయాను...కానీ ఏది మన కోసం ఆగదు...ఆ బస్సు..కాలం.. ఆ అమ్మాయి..ఏది మన కోసం ఆగదు...

అందుకే నా ఆశ ని మనసు లోనే దాచుకుని.. ఎక్కడ ఉన్న తన సంతోషాన్ని కోరుకుంటూ...భారం గా నా    "పయనం" సాగించాను .....

సమాప్తమో ఆరంభామో తెలియని అయోమయం లో ముగిస్తున్నాను....